Jest takie pojęcie jak wokalizm, czyli nauka o głosie. Mówiąc wprost to sposób w jaki mówimy – głośność wypowiedzi, specyficzny rytm i ton. Wokalizm obejmuje ton głosu, wysokość inaczej głośność, rytm, jakość i fleksję.

• Ton głosu

Odzwierciedla on poziom entuzjazmu, podekscytowania, albo po prostu zainteresowania danej osoby tym, co mówi.  Ton może być wysoki, jeśli mówca jest podekscytowany tematem, o którym mówi lub niski, jeśli jest znużony i znudzony.

• Głośność

Zwana też amplitudą to nic innego jak siła naszego głosu. Niewielka głośność to zazwyczaj wynik nieśmiałości czy stresu mówcy. Duża głośność to z kolei oznaka pewności siebie.

Dla słuchaczy najlepszy jest przekaz o umiarkowanej głośności, bowiem ten za cichy będzie ich usypiał, natomiast ten za głośny będzie wzbudzał niepokój albo denerwował.

• Rytm

To innymi słowy tempo mówienia. Co ciekawe jest ono zależne nie tylko od czynników osobowościowych, ale w bardzo dużej mierze od języka, kultury, miejsca zamieszkania. Teoretycznie powinno wynosić od 125 do 150 wyrazów na minutę, ale każdy z nas ma nieco inne tempo wypowiedzi.

Zmiana rytmu w trakcie wypowiedzi może znamionować np. kłamstwo, albo próbę okrycia jakichś informacji.

• Pauza

Przy rytmie wypowiedzi warto wspomnieć o pauzie. To po prostu przerwa (przemyślana, zaplanowana, celowa), którą mówca stosuje w pewnym momencie swojej wypowiedzi. Pauzy bardzo pomagają w podkreśleniu znaczenia pewnych fraz, bo porządkują przekaz przykuwając uwagę słuchaczy.

• Artykulacja

To inaczej wymowa – sposób w jaki wymawiamy. To proces kształtowania dźwięku, a zwyczajnie rzecz ujmując wymawianie głosek.

Mówca mający problem z artykulacją, niewyraźnie wymawiający głoski może zostać posądzony przez słuchaczy o brak dbałości o wypowiedź, by nie powiedzieć niechlujstwo.

• Fleksja

To odmiana wyrazów (formalnie zespół form gramatycznych), służących do oznaczania stosunków między wyrazami w danym zdaniu.

Człowiek za pomocą swojego głosu może słuchaczy zmęczyć, znużyć, uśpić, albo wręcz przeciwnie rozbudzić, zmotywować, porwać.

Kiedy i temat i przekaz (ton, rytm) rezonują z tłumem mówca może mieć realny wpływ na umysły i działania słuchaczy. Historia zna przykłady niezwykle inspirujących mówców, którzy potrafili zapanować nad ludźmi i zainspirować ich do konkretnego działania: Martin Luther King, Nelson Mandela, Franklin Roosevelt, Mahatma Gandhi, Oprah Winfrey .

Kiedy mówimy, naszym słowom towarzyszą wskazówki, które pomagają słuchaczom w poprawnym zinterpretowaniu wiadomości. Dobrze jest te wskazówki stosować rozważnie.

Skuteczne wzorce wokalne to:

• Grupy myśli

Inaczej frazowanie, to moduły znaczeniowe, na które dzielimy zdanie. Dzieląc całe zdanie na mniejsze segmenty znaczeniowe wzmacniamy nasz przekaz i pomagamy słuchaczom wyłapać najistotniejsze z naszego punktu widzenia informacje.

• Prozodia

To tzw. tożsamość głosowa, czyli niepowtarzalny i charakterystyczny dla każdego mówcy zestaw składający się z akcentów/głośności, intonacji i rytmu/tempa.

Wybitni mówcy tak umiejętnie operują głosem, że nawiązują mocny kontakt ze słuchaczami i czynią swoją opowieść nie tylko ciekawą, wciągającą, inspirującą, ale też powodują, że słuchanie ich jest po prostu przyjemnością.

Ktoś kiedyś powiedział, że “Ludzki głos jest najdoskonalszym instrumentem” – wykorzystujmy zatem ten instrument umiejętnie!

Źródło: https://poradniknegocjatora.pl/wykorzystanie-glosu-wokalizm/

Projekt otrzymał dofinansowanie z Norwegii poprzez Fundusze Norweskie 2014-2021, w ramach programu „Dialog społeczny – godna praca”.