Porozumiewanie się dotykiem pokazało na przestrzeni wieków, że jest niezbędne dla rozwoju społecznego.

Haptyka to porozumiewanie się dotykiem. Haptyczny to dotykalny lub dotykowy. W chwili obecnej to pojęcie bardzie kojarzy się z technologiami niż ze sztuką czy komunikacją.

Technologia haptyczna wykorzystuje mechaniczne komunikowanie się z użytkownikami poprzez dotyk. Można przy tym używać ruchów, wibracji, ale też nieregularnej chropowatej nawierzchni. Dziś tę technologię wykorzystuje się m.in. w samolotach i smartfonach. Bardziej przyziemne użycie to chociażby oznakowania nawierzchni:

• specjalne powierzchnie czy ograniczniki toru przejścia wyczuwalne pod stopami dla niewidomych
• oznaczenie ścieżek rowerowych
• spowalniacze na jezdniach (zwane śpiącymi policjantami)

Dotyk był w przeszłości i nadal jest niezwykle ważnym elementem:

• poznawania się
• porozumiewania się
• budowania zaufania

W tym momencie warto przypomnieć tzw. dystanse personalne albo strefy komunikacji, czyli odległość dzielącą nas od naszych rozmówców w zależności od stopnia zażyłości, warunków, otoczenia i czynników kulturowych.

• strefa intymna – zarezerwowana dla naszych najbliższych
• strefa osobista – dla kontaktów osobistych i biznesowych
• strefa społeczna – dla kontaktów społecznych, ale też biznesowych
• strefa publiczna – dla relacji publicznych

Te strefy jasno wyznaczają stopień akceptowalnej fizycznej bliskości w życiu społecznym oraz w biznesie. O ile strefy te, wyznaczone w centymetrach czy metrach, są stosunkowo proste do zastosowania, o tyle dotyk jest kwestią nieco bardziej skomplikowaną.

W kulturach wysokokontekstowych, gdzie robimy biznesy w strefie osobistej i dosyć żywiołowo okazujemy uczucia, dotyk jest powszechny. Takie zachowania jak poklepywanie po plecach w ramach pochwały, dotykanie ręki czy przedramienia dla zwrócenia uwagi czy tzw. nakładka na rękę przy powitaniu i stosunkowo długi potrząsanie dłońmi jako objaw zażyłości, są akceptowane.

To już w kulturach niskokontekstowych, gdzie biznesy robimy w strefie społecznej, wszelki dotyk (poza uściśnięciem sobie dłoni na powitanie) będzie uznany za nietakt i za próbę spoufalenia się. Tu dochodzą jeszcze bardziej rygorystyczne zasady chociażby dla krajów muzułmańskich, gdzie nie ma tu mowy o osobistych kontaktach (dotykaniu) osoby przeciwnej płci. Warto też zwrócić uwagę na wyłączenie lewej ręki – nie posługujemy się lewą ręką.

W biznesie przyjęte jest, że uścisk dłoni jest właściwy jako sygnał inicjowania i zakończenia każdego spotkania. Oczywiście również przy przedstawianiu się podajemy sobie dłonie.

Źródło: https://poradniknegocjatora.pl/dotyk-w-komunikacji/

Projekt otrzymał dofinansowanie z Norwegii poprzez Fundusze Norweskie 2014-2021, w ramach programu „Dialog społeczny – godna praca”.