Przed kancelarią premiera (KPRM) odbyła się uroczystość odsłonięcia pomnika człowieka na swój czas wybitnego, adwokata, dziennikarza, premiera Jana Olszewskiego, socjalisty, który stał po stronie silnej i niepodległej Polski i bronił obywateli przed opresją państwa w czasach PRL.

To on wytyczył szlak części dawnej opozycji na kolejne lata po tzw. transformacji. Różni politycy, z większą lub mniejszą racją, przez 30 lat odwoływali się do tej postaci i twierdzili, że to oni niosą dalej idee ludzi służących niepodległości. Pewne jest, że bez Jana Olszewskiego, bez jego skromności, przenikliwości, kultury, inteligencji, Polska nie byłaby taka sama. On służył Niepodległości. Nie ma w tym miejsca na sięganie do wzorców i sposobów urządzania państwa i gospodarki rodem z odnowionego PRL-bis.

Jan Olszewski zmarł 7 lutego 2019 r.

4 czerwca 1992 roku upadł koalicyjny rząd Jana Olszewskiego (niemal od początku był w mniejszości). Obecny szef rządu Mateusz Morawiecki, w przededniu 31. rocznicy powołania rządu premiera Olszewskiego, odsłonił jego pomnik przed Kancelarią Prezesa Rady Ministrów.

– To nie dla premiera Jana Olszewskiego jest potrzebny ten pomnik. Ten pomnik potrzebny jest dla nas, abyśmy pamiętali o ideach, którymi żył Jan Olszewski. O tym jak ważne jest, abyśmy zawsze stali po stronie dobra, po stronie prawdy, po stronie suwerennej Rzeczypospolitej – trudno zaprzeczyć tym słowom obecnego premiera.

Jan Olszewski został powołany na stanowisko prezesa Rady Ministrów 6 grudnia 1991 r. a uzyskał wotum zaufania 23 grudnia 1991 r. Był to pierwszy od 1926 roku rząd wyłoniony w całkowicie wolnych wyborach.

Każdy, kto spotkał się z tym człowiekiem pozostawał pod wrażeniem jego osobowości, niezależnie czy podzielał, czy nie jego poglądy. Jego polityczna aktywność oparta była o socjalistyczny (w rozumieniu do 1947 r.) etos warszawski. Po raz pierwszy Jan Olszewski, późniejszy premier, zaistniał publicznie jako dziennikarz. Wraz z Walerym Namiotkiewiczem, sekretarzem Władysława Gomułki i Jerzym Ambroziewiczem 11 marca 1956 r. opublikowali na łamach legendarnego, studenckiego tygodnika „Po Prostu” ważny tekst pt. „Na spotkanie ludziom z AK”.

Obrońca, w tym w procesach politycznych od lat 60. W 1980 r. współtworzył ramy prawne NSZZ „Solidarność” m.in. pisząc statut Związku. Był sceptyczny wobec narastającego od 1986 roku dążenia lewicowych elit podziemnej „Solidarności” do zawarcia ugody z władzą PRL. Uznał bowiem, że proces przemian można ująć i opisać w kategoriach spektaklu odgrywanego wedle scenariusza układów międzynarodowych, władzy PRL i bezpieki. Utwierdzała go w tym wyborze śmierć kapłanów: Stefana Niedzielaka, Stanisława Suchowolca i Sylwestra Zycha, którzy w 1989 r. zginęli z rąk „nieznanych sprawców”.

Odrzucił propozycję objęcia w ramach okrągłego stołu funkcji przewodniczącego „stolika” ds. reformy prawa i sądów, choć zgodził się na udzielanie pomocy w charakterze eksperta. Odmówił kandydowania na posła w wyborach z 4 czerwca 1989 r., które nie przekazywały władzy „w ręce autentycznych przedstawicieli narodu”. Żywił przeświadczenie, że „nie przystoi to nikomu, kto rzeczywiście reprezentuje postawę niepodległościową i uznaje wartości związane z polską tradycją”.

Odznaczony Orderem Orła Białego przez prezydenta Lecha Kaczyńskiego w 2009 r., odznaczony pośmiertnie Krzyżem Wolności i Solidarności w 2019 r.