Depresja stanowi poważne wyzwanie społeczne ze względu na jej częstotliwość oraz skutki społeczne. Istotne są również konsekwencje ekonomiczne, z których w Stanach Zjednoczonych szacuje się na około 210 miliardów dolarów rocznie, a w Polsce w 2014 roku oszacowano na 1–2,6 miliarda złotych rocznie. Znaczącą część tych kosztów stanowi utrata dni pracy oraz wycofywanie się osób dotkniętych depresją z rynku pracy.

Zaburzenia psychiczne, zwłaszcza depresja, stają się główną przyczyną absencji chorobowej w krajach OECD, a ta zależność narasta. Badania wykazują, że absencja związana z depresją częściej niż z innymi problemami zdrowotnymi prowadzi do opuszczenia rynku pracy w ciągu pięciu lat. Dodatkowo, dane wskazują, że okresy nieobecności spowodowane depresją są dłuższe niż w przypadku innych chorób, nawet przy stosowaniu nowoczesnych terapii, i często kończą się przekształceniem w niezdolność do pracy. Dłuższa absencja z powodu depresji utrudnia powrót do pracy i częściej prowadzi do trwałego opuszczenia rynku pracy, z uwzględnieniem przejścia na rentę.

Inne badania sugerują wzajemny związek między zwolnieniami a depresją, co oznacza, że długotrwałe okresy nieobecności spowodowane depresją mogą nasilać jej objawy, a nawet prowadzić do prób samobójczych. Niemniej jednak istnieją dane, które pokazują, że większy odsetek pacjentów z depresją, którzy powracają do zdrowia, powraca do aktywności zawodowej niż pozostaje bez pracy.

Oprócz kosztów związanych z nieobecnością pracowników w pracy i wynikającymi z tego stratami, istnieją także koszty związane z obniżoną wydajnością zawodową osób z depresją obecnymi na stanowisku pracy. Osoby te często napotykają trudności w wykonywaniu zadań zawodowych, zarówno intelektualnych, jak i fizycznych, oraz w relacjach interpersonalnych. Dodatkowo, mają trudności z dotrzymywaniem terminów w wykonywaniu swoich obowiązków zawodowych. W efekcie popełniają więcej błędów, a ich funkcjonowanie w pracy może nawet stwarzać zagrożenie z punktu widzenia bezpieczeństwa.

W wytycznych CIOP-PIB „Wsparcie pracowników z depresją” Czytamy:

„Wyniki badań uzyskane w CIOP-PIB potwierdzają dane amerykańskie świadczące o tym, że osoby z depresją charakteryzuje istotnie niższa zdolność do pracy niż osoby bez depresji lub osoby z innymi problemami zdrowotnymi. Szczególnie widoczna jest zwiększona absencja chorobowa tych osób, a także obecność bez wydajności i zaangażowania w pracę, czyli prezentyzm.

Kolejne wyniki świadczą o tym, że osoby z depresją postrzegają swoje miejsca pracy jako te, w których:

• stawia się zbyt wysokie wymagania dotyczące pracy,
• pracownik nie ma wpływu na własną pracę,
• pracownikowi trudno jest zachować równowagę praca–dom,
• przełożeni nie wspierają swoich pracowników,
• niski jest poziom sprawiedliwości i szacunku,
• otrzymywane nagrody za pracę są niewystarczające,
• nie zapewnia się pracownikom możliwości rozwoju zawodowego,
• jakość przywództwa jest niska.”

Źródło: materiały CIOP i PIB

Źródło: https://www.seka.pl/koszty-depresji-zwiazane-z-praca/

Projekt otrzymał dofinansowanie z Norwegii poprzez Fundusze Norweskie 2014-2021, w ramach programu „Dialog społeczny – godna praca”.