12 lutego 2024 r. na budynku – siedzibie gdańskiego oddziału Instytutu Pamięci Narodowej, z inicjatywy prezesa IPN dr. Karola Nawrockiego, odsłonięto tablicę pamiątkową śp. prezydenta Lecha Kaczyńskiego.

– Pielęgnowanie pamięci o obywatelach, którzy dążą do niepodległego bytu państwa polskiego, którzy walczą o godność ludzką i wolność, stało się jednym z fundamentów powołania Instytutu Pamięci Narodowej – przypomniał dr Karol Nawrocki, prezes IPN.

fot. IPN O. Gdańsk

Prezes Nawrocki, budując mit prezydenta RP, podkreślił rolę, którą odegrał śp. Lech Kaczyński w opozycji w PRL, jako prezydenta Warszawy oraz prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej.

W uroczystym odsłonięciu tablicy uczestniczyli m.in. przedstawiciel prezydenta RP Piotr Karczewski, córka śp. Marii i Lecha Kaczyńskich – Marta Kaczyńska-Zielińska, Anna Fotyga, poseł do Parlamentu Europejskiego, poseł Jarosław Sellin i gdańscy radni PiS. Podczas uroczystości obecny był również prezes Prawa i Sprawiedliwości Jarosław Kaczyński, brat Lecha Kaczyńskiego.

– Ta tablica, która oddaje i podtrzymuje pamięć o Lechu Kaczyńskim jest tak ważna, szczególnie w tym mieście, w którym spędził wiele lat swojego życia, w którym działał. I w mieście, które stało się stolicą „Solidarności”, rewolucji solidarnościowej – ocenił lider opozycji Jarosław Kaczyński.

Lech Kaczyński urodził się 18 czerwca 1949 r. w Warszawie, syn Jadwigi z domu Jasiewicz i Rajmunda Kaczyńskiego, brat bliźniak Jarosława Kaczyńskiego, prezesa Prawa i Sprawiedliwości. Matka to filolog polski, pracownik Instytutu Badań Literackich, ojciec – inżynier, wykładowca na Politechnice Warszawskiej żołnierz AK i uczestnik Powstania Warszawskiego w pułku „Baszta” (odznaczony Krzyżem Walecznych i Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari).

Związki Lecha Kaczyńskiego z Gdańskiem datują się od 1971 r. i jego pracy na Uniwersytecie Gdańskim, w Zakładzie Prawa Pracy. W 1980 roku obronił doktorat z prawa pracy „Zakres swobody stron w zakresie kształtowania treści stosunku pracy”, a w 1990 roku habilitację rozprawą pt. „Renta socjalna”.

W 1977 r. podjął współpracę z Biurem Interwencji Komitetu Samoobrony Społecznej Komitetu Obrony Robotników. Służył pomocą robotnikom związanym z Wolnymi Związkami Zawodowymi Wybrzeża. Prowadził szkolenia i wykłady z zakresu prawa pracy i historii. Pisywał w „Robotniku Wybrzeża” oraz kolportował „Biuletyn Informacyjny KSS KOR”.

W Sierpniu’80 został doradcą Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego w Stoczni Gdańskiej im. Lenina. Był autorem części zapisów Porozumień sierpniowych i części statutu NSZZ „Solidarność” dot. strajków, sekcji branżowych i układów zbiorowych. Był szefem Biura Interwencyjnego i kierownikiem Biura Analiz Bieżących MKS w 1980 r.

Podczas stanu wojennego był internowany w Strzebielinku (grudzień 1981 – październik 1982). W 1985 r. wszedł w skład Rady Pomocy Więźniom Politycznym w Gdańsku. Od grudnia 1987 r., po połączeniu TKK i Tymczasowej Rady „S”, wszedł w skład Sekretariatu Krajowej Komisji Wykonawczej NSZZ „Solidarność”. Razem z bratem Jarosławem i Bogdanem Borusewiczem był doradcą podczas strajków w maju i sierpniu 1988 r. w Stoczni Gdańskiej.

We wrześniu 1988 r. brał udział w rozmowach opozycji z przedstawicielami władz w Magdalence. Wszedł w skład powołanej przez Krajową Komisję Wykonawczą „szóstki”, czyli kierownictwa „Solidarności” do rozmów przy Okrągłym Stole. Od grudnia 1988 r. został członkiem Komitetu Obywatelskiego przy Lechu Wałęsie. Od lutego do kwietnia 1989 r. uczestniczył w obradach tzw. okrągłego stołu w zespole do spraw pluralizmu związkowego. Od kwietnia 1989 – członek Prezydium KKW „S”.

W wyborach parlamentarnych w czerwcu 1989 r. zdobył mandat senatora ziemi gdańskiej.

W maju 1990 r. został I wiceprzewodniczącym NSZZ „Solidarność”(praktycznie kierował Związkiem w czasie kampanii prezydenckiej Lecha Wałęsy i po jego wyborze na prezydenta RP). W lutym 1991 r. kandydował na stanowisko przewodniczącego „Solidarności”, przegrywając z Marianem Krzaklewskim.

Od marca do października 1991 r. minister stanu ds. bezpieczeństwa w Kancelarii Prezydenta RP Lecha Wałęsy. W wyborach parlamentarnych w 1991 r. zdobył mandat posła na Sejm z listy Porozumienia Centrum.

W latach 1992‒1995 prezes Najwyższej Izby Kontroli. W latach 1996–1999 pracował na stanowisku profesora nadzwyczajnego Wydziału Prawa i Administracji UG, a następnie na UKSW.

W latach 2000‒2001 Lech Kaczyński był ministrem sprawiedliwości i rzecznikiem zaostrzenia kar dla skazanych przestępców. Jako prezydent m.st. Warszawy (2002‒2005) aktywnie angażował się w realizację projektu utworzenia Muzeum Powstania Warszawskiego.

23 października 2005 r. po otrzymaniu 54,04 proc. głosów wygrał wybory prezydenckie, pokonując Donalda Tuska w drugiej turze. W latach 2005–2010 pełnił urząd Prezydenta RP. W kwietniu 2008 r. ratyfikował Traktat z Lizbony zmieniającego Traktat o Unii Europejskiej.

Prezydent Lech Kaczyński zginął tragicznie 10 kwietnia 2010 r. w katastrofie lotniczej pod Smoleńskiem, w drodze na uroczystości 70 rocznicy Zbrodni Katyńskiej. W katastrofie zginęło 96 osób.

– Zginął, bo był człowiekiem, który stał się dla Rosji groźny – tak o bracie mówił w Gdańsku prezes PiS Jarosław Kaczyński i stwierdził, że kiedy jego brat został prezydentem Polski, podjął trud, aby osłabić pozycję Rosji.

– To bardzo ważne, że to uczczenie tutaj nastąpiło, choć wierzę, że przyjdzie dzień, że tu właśnie w Gdańsku powstanie pomnik Lecha Kaczyńskiego – dodał prezes PiS. 

Tablicę poświęconą prezydentowi Lechowi Kaczyńskiego ufundował Instytut Pamięci Narodowej.