Postulat nr 2 z sierpnia 1980 r. Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego w Gdańsku mówił o zagwarantowaniu prawa do strajku oraz bezpieczeństwa strajkującym i osobom wspomagającym.

Dopiero w nowelizacji tzw. ustawy pomostowej z lipca br. znalazły się w zapisach kodeksu pracy, rozwiązania zwiększające ochronę osób, których stosunek pracy podlega szczególnej ochronie – sąd na wniosek pracownika będzie nakładał na pracodawcę obowiązek dalszego zatrudnienia pracownika do czasu prawomocnego zakończenia postępowania.

Nowe, chroniące związkowców przepisy obowiązują od 22 września 2023 r. Na ile zmiana w kodeksie prawa cywilnego ułatwią dialog społeczny w zakładach pracy? 

Obowiązuje do dzisiaj akt prawny z innej epoki, który określa, o co, w jakiej sytuacji i kto może strajkować, o co nie można strajkować.  Inne są warunki i realia gospodarcze i społeczne niż w czasach transformacji, w epoce Leszka Balcerowicza, Tadeusza Mazowieckiego i Jana Krzysztofa Bieleckiego. Czy nie czas już najwyższy na zmianę przepisów sprzed 32 lat, czyli ustawy z 23 maja 1991 roku o rozwiązywaniu sporów zbiorowych?

Dzisiaj strajkować można w praktyce tylko w dużych firmach i tylko o pieniądze. Czy Polacy w praktyce nie mają prawo do strajku? Czy jest możliwy strajk generalny, który był prowadzony de facto w 1980 r. i w marcu 1981 r.? 

Audycja radiowa tutaj…

Czy wiesz, że….

Artykuł 2 ustawy o rozwiązywaniu sporów zbiorowych mówi, kto ma prawo do strajku – czyli podmioty reprezentujące prawa i interesy pracowników i pracodawców, cyt. „Prawa i interesy zbiorowe pracowników wskazane w art. 1 przedmiot sporu zbiorowego, są reprezentowane przez związki zawodowe”. Wniosek: Strajk może zorganizować wyłącznie związek zawodowy. W praktyce, jeśli ktoś pracuje w firmie, w której związek zawodowy nie działa to nie ma prawa do strajku. Uwaga: jest to zgodne z Konstytucją RP: zgodnie z jej art. 59 ustęp 3 przyznaje ona to prawo wyłącznie związkom zawodowym.