Zaburzenia układu mięśniowo-szkieletowego związane z pracą dotyczą pleców, szyi, ramion i kończyn górnych, ale mogą również dotyczyć kończyn dolnych. Obejmują one wszelkie uszkodzenia lub zaburzenia stawów lub innych tkanek. Spektrum problemów zdrowotnych jest szerokie: od lekkiego bólu po poważniejsze schorzenia, które wymagają zwolnienia z pracy lub leczenia. W przypadku schorzeń przewlekłych mogą one nawet prowadzić do niepełnosprawności i konieczności rezygnacji z pracy.

Większość zaburzeń układu mięśniowo-szkieletowego rozwija się na przestrzeni czasu. Zazwyczaj nie występuje jedna przyczyna zaburzeń układu mięśniowo-szkieletowego; w grę wchodzą często różne czynniki ryzyka oddziałujące razem, w tym czynniki fizyczne i biomechaniczne, organizacyjne i psychospołeczne oraz indywidualne.

Fizyczne i biomechaniczne czynniki ryzyka mogą obejmować:

• przenoszenie ciężkich przedmiotów, zwłaszcza ze zgiętym i skręconym tułowiem,
• powtarzające się lub energiczne ruchy,
• niewygodna i nieruchoma pozycja,
• wibracje, słabe oświetlenie lub niska temperatura środowiska pracy,
• szybkie tempo pracy,
• długotrwałe siedzenie lub stanie w tej samej pozycji.

Organizacyjne i psychospołeczne czynniki ryzyka mogą obejmować:

• • wysokie wymagania związane z pracą lub mała autonomia,
• • brak przerw lub możliwości zmiany pozycji pracy,
• pracę z dużą prędkością, także jako konsekwencja wprowadzenia nowych technologii,
• długie godziny pracy i praca zmianowa,
• znęcanie się, nękanie i dyskryminacja w miejscu pracy,
• niski poziom zadowolenia z pracy.

Zasadniczo wszystkie czynniki psychospołeczne i organizacyjne (zwłaszcza gdy są połączone z zagrożeniami fizycznymi) mogą prowadzić do stresu, zmęczenia, lęków i innych reakcji, które z kolei zwiększają ryzyko wystąpienia zaburzeń układu mięśniowo-szkieletowego.

Indywidualne czynniki ryzyka mogą obejmować:

• przebyte choroby,
• wydolność fizyczną,
• styl życia i nawyki (np. palenie, brak wysiłku fizycznego).

Źródło: https://osha.europa.eu/pl/themes/musculoskeletal-disorders