Możliwość palenia w pracy pojawia się w tylko wtedy, gdy pracownik korzysta z przysługującej mu przerwy – w tym czasie zatrudniony ma czas wolny i może go przeznaczać na realizację swoich własnych potrzeb (odpoczynek, spożywanie posiłków, prywatne rozmowy telefoniczne lub omawiane palenie papierosów). Zgodnie z treścią art. 134 Kodeksu pracy, jeżeli dobowy wymiar czasu pracy pracownika wynosi co najmniej 6 godzin, pracownik ma prawo do przerwy w pracy trwającej co najmniej 15 minut, wliczanej do czasu pracy.

Czas wolny dla pracownika nie zawsze będzie uprawniał go do palenia, zwłaszcza gdy polityka firmy jest temu przeciwna. Zakłady pracy mogą bowiem stosować własne wewnętrzne regulaminy zakazujące stosowania wyrobów tytoniowych (w tym także tych elektronicznych) na terenie przedsiębiorstwa. Jeśli pracownik będzie działał wbrew tym zasadom, naraża się na odpowiedzialność względem przełożonego. Podobnie będzie w sytuacji, gdy w firmie nie zostanie wydzielone miejsce do palenia – pomimo braku wyraźnego zakazu pracownik nie może skorzystać z przerwy na papierosa.

Zgoda pracodawcy na to, aby zatrudnione przez niego osoby mogły palić papierosy podczas swojej przerwy, nie jest wystarczająca do tego, aby pracownicy w dowolny sposób korzystali z tego uprawnienia. Innymi słowy, przełożony musi zapewnić wyznaczone miejsce dla palących pracowników, w przeciwnym wypadku narazi się na zarzut naruszania przepisów BHP.

Palenie papierosów na terenie zakładu pracy, w którym nie wyznaczono odpowiedniego do tego miejsca, jest naruszeniem obowiązującego prawa. Jak stanowi art. 5 ust. 1 i 1a Ustawy z dnia 9 listopada 1995 roku o ochronie zdrowia przed następstwami używania tytoniu i wyrobów tytoniowych, zabrania się palenia wyrobów tytoniowych, w tym palenia nowatorskich wyrobów tytoniowych, i palenia papierosów elektronicznych:

• na terenie zakładów leczniczych podmiotów leczniczych i w pomieszczeniach innych obiektów, w których są udzielane świadczenia zdrowotne;
• na terenie jednostek organizacyjnych systemu oświaty, o których mowa w przepisach o systemie oświaty, oraz jednostek organizacyjnych pomocy społecznej, o których mowa w przepisach o pomocy społecznej;
• na terenie uczelni;
• w pomieszczeniach zakładów pracy innych niż wymienione powyżej;
• w pomieszczeniach obiektów kultury i wypoczynku do użytku publicznego;
• w lokalach gastronomiczno-rozrywkowych;
• w środkach pasażerskiego transportu publicznego oraz w obiektach służących obsłudze podróżnych;
• na przystankach komunikacji publicznej;
• w pomieszczeniach obiektów sportowych;
• w ogólnodostępnych miejscach przeznaczonych do zabaw dzieci;
• w innych pomieszczeniach dostępnych do użytku publicznego.

Właściciel lub zarządzający obiektem lub środkiem transportu, w którym obowiązuje zakaz palenia wyrobów tytoniowych i palenia papierosów elektronicznych, jest obowiązany umieścić w widocznych miejscach odpowiednie oznaczenie słowne i graficzne informujące o zakazie palenia wyrobów tytoniowych i palenia papierosów elektronicznych na terenie obiektu lub w środku transportu, zwane dalej informacją o zakazie palenia.

Obecny stan prawny w Polsce pozwala pracodawcom na wprowadzenie całkowitego lub częściowego zakazu palenia na terenie określonego przedsiębiorstwa. Co więcej, zatrudniający nie musi wyznaczać palarni w swojej firmie, nawet jeśli zgadza się, aby jego pracownicy palili papierosy. W takiej sytuacji palenie jest dozwolone wyłącznie poza budynkiem firmy (na świeżym powietrzu). Pracownicy nie mogą w żaden sposób zmusić przełożonego do wyznaczania specjalnych miejsc do palenia w budynkach przedsiębiorstwa, nie przysługują im też żadne roszczenia z tego tytułu. Jeśli pracownik naruszy zakaz palenia lub będzie palił w budynku (względnie poza wyznaczonym do tego miejscem), naraża się na odpowiedzialność z tytułu naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych oraz przepisów BHP. Pracodawca może wówczas zastosować karę porządkową lub zwolnić daną osobę z pracy w trybie dyscyplinarnym.

Źródło:https://poradnikprzedsiebiorcy.pl/-miejsce-dla-palacych-pracownikow-czy-to-obowiazek-pracodawcy

Projekt otrzymał dofinansowanie z Norwegii poprzez Fundusze Norweskie 2014-2021, w ramach programu „Dialog społeczny – godna praca”.