Już dwunasty miesiąc trwa nierówna walka ludzkości z pandemią koronawirusa. Ze statystyk wynika, że zakaziło się nim ponad 106 milionów osób, z czego 2 miliony 325 tysięcy zmarło (dane na 6 lutego 2021 r.). W rzeczywistości zarażonych może być kilka razy więcej. Skutki COVID-19 część osób, które przeszły tę chorobę, będzie odczuwać jeszcze długo. Niestety, wirus z Wuhan negatywnie wpłynął na zdrowie setek milionów ludzi na całym świecie, którzy nawet nie mieli z nim bezpośredniego kontaktu. Niewidzialny przeciwnik zamknął ludzi w domach, sprawił, że zmienili styl życia, w większości na gorszy. Duża część pracowników zaczęła pracować zdalnie. Ten rodzaj pracy ma swoje plusy, ale też sporo minusów. Wielu z nich po kilku miesiącach takiej izolacji zaczyna odczuwać jej negatywne skutki i brak wsparcia społecznego. Mają poczucie niewystarczającej kontroli nad własną pracą i nie potrafią zachować równowagi pomiędzy obowiązkami zawodowymi a życiem prywatnym. Dochodzi do tego brak wystarczającej aktywności fizycznej.

Brak ruchu równa się chorobie

Mała aktywność fizyczna to według naukowców jedna z przyczyn utraty zdrowia, co prowadzi do występowania współczesnych chorób cywilizacyjnych. Osoby, które są aktywne fizycznie, regularnie uprawiają jakiś sport, rzadziej zapadają na choroby sercowo-naczyniowe, nadciśnienie tętnicze, cukrzycę typu 2, raka piersi i jelita grubego czy depresję.

Praca zdalna to przede wszystkim praca wykonywana na siedząco w domu, często na nieergonomicznym stanowisku, stąd mogą pojawić się dolegliwości kręgosłupa lędźwiowego.

Polacy ćwiczą sporadycznie

Z badań empirycznych przeprowadzonych przez Agnieszkę Szczygielską z Centralnego Instytutu Ochrony Pracy wynika, że nieznacznie wzrósł procent Polaków, którzy obecnie uprawiają jakiś sport (przed pandemią było to 9 proc., w czasie badania było to 11 proc.), znacznie natomiast  wzrosła liczba osób, którzy stwierdzili, że „wcale nie uprawiają form aktywności fizycznej” (z 4 proc. na 12 proc.). Mniej było również osób deklarujących aktywność kilka razy w tygodniu (spadek z 42 proc. do 30 proc.), a także raz w tygodniu (spadek z 15 proc. do 9 proc.). Więcej było natomiast respondentów, którzy stwierdzili, że sporadycznie uprawiają jakąś formę ruchu (z 30 proc. na 39 proc.).

Jeśli już Polacy uprawiają jakąś formę ruchu, to jest to spacer, rzadziej inna aktywność na świeżym powietrzu, na przykład jazda na rowerze, bieganie. Część z nas ćwiczy, a w czasie pandemii zamieniliśmy klub fitness na własne mieszkanie. Rzadko korzystamy natomiast z urządzeń do ćwiczeń (rowerów stacjonarnych, bieżni), które ochoczo (sprzedaż sprzętu do ćwiczeń bije rekordy) kupujemy do swoich domów, a których rzadko używamy. W czasie pandemii natomiast chętniej ćwiczymy, korzystając z treningów prowadzonych przez Internet.

300 minut tygodniowo

W listopadzie 2020 r. opublikowane zostały nowe rekomendacje Światowej Organizacji Zdrowia dotyczące aktywności fizycznej. I tak dorośli (18–64 lata) powinni wykonywać aktywność fizyczną przez 150–300 minut tygodniowo o umiarkowanej intensywności lub 75–150 minut o dużej intensywności. Wśród dzieci i młodzieży wymaga się średnio 60 minut dziennie aktywności o umiarkowanej lub dużej intensywności aerobowej.

„Około 30 procent Polaków realizuje zalecenia Światowej Organizacji Zdrowia, czyli przez 150 minut w tygodniu uprawia umiarkowaną aktywność fizyczną lub przez 75 minut intensywną. Ta grupa z dnia na dzień straciła możliwość realizowania swoich zdrowych nawyków, czego faktyczne skutki są trudne do przewidzenia. Wstępnie będzie je można oszacować dopiero za jakiś czas, gdy będziemy mogli porównać analogiczne okresy tego i na przykład zeszłego roku pod kątem zdarzeń medycznych. Już dziś w badaniach ankietowych ponad połowa takich osób deklaruje pogorszenie samopoczucia oraz ogólne pogorszenie stanu zdrowia” – stwierdza dr n. med. Jarosław Krzywański, kierownik Centrum Medycyny Klinicznej i Doświadczalnej Centralnego Ośrodka Medycyny Sportowej.   

mk

Na podstawie: Agnieszka Szczygielska, Aktywność fizyczna Polaków w czasie pandemii – prezentacja wyników badań empirycznych

Projekt otrzymał dofinansowanie z Norwegii poprzez Fundusze Norweskie 2014-2021, w ramach programu „Dialog społeczny – godna praca”.