Jakie były początki dialogu dwustronnego w Polsce?
W Polsce dwustronne umowy zbiorowe o charakterze postrajkowym stosowane były już od 1919 r. Dialog dwustronny uzyskał podstawy prawne w 1937 r. w wyniku przyjęcia ustawy o układach zbiorowych pracy. Mimo, ze formalnie obowiązywała ona aż do 1974 r. (a więc przyjęcia pierwszego polskiego Kodeksu pracy), z oczywistych względów w okresie Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej rokowania zbiorowe pozostawały instytucją fasadową, a ich rola ograniczona była w zasadzie do legitymizacji, narzucanych przez państwo, branżowych warunków płacowych.
W 1991 r. w ustawach o związkach zawodowych oraz o organizacjach pracodawców potwierdzone zostały uprawnienia do prowadzenia rokowań zbiorowych. Podstawy prawne do zawierania układów zbiorowych pracy stworzono w 1994 r. poprzez dokonanie całościowej nowelizacji działu XI Kodeksu pracy, gwarantującej swobodę rokowań i rzeczywistą autonomię stron. W 2001 r. zaś w ustawie o Trójstronnej Komisji ds. Społeczno-Gospodarczych zapisano także prawo reprezentatywnych organizacji partnerów społecznych do zawierania porozumień określających wzajemne zobowiązania stron.
Dialog dwustronny w Polsce cechuje się daleko posuniętą decentralizacją. Prowadzony jest on przede wszystkim na poziomie przedsiębiorstwa, gdzie obok układów zbiorowych pracy, zawiera się także różne formy porozumień zbiorowych. Na pozostałych poziomach rozwija się on wciąż w stopniu niewystarczającym.
