Zasady tworzenia przez pracodawców funduszu i gospodarowania środkami tego funduszu reguluje ustawa z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (Dz. U. z 2021 r., poz. 746), dalej zwana „ZFŚS”. W art. 1 ust. 1 ZFŚS wskazano, że środki funduszu przeznaczone są na finansowanie działalności socjalnej organizowanej na rzecz osób uprawnionych do korzystania z niego, na dofinansowanie zakładowych obiektów socjalnych oraz na tworzenie zakładowych żłobków, klubów dziecięcych, przedszkoli oraz innych form wychowania przedszkolnego.

Świadczenia wypłacone z ZFŚS nie są wynagrodzeniem za pracę. Dlatego nie stosuje się do nich ograniczeń i limitów potrąceń z wynagrodzenia za pracę, określonych w przepisach kodeksu pracy. Świadczenia te nie podlegają ochronie przed potrąceniami i nie ma znaczenia dla kogo pracownik wystąpił o przyznanie wsparcia i na jaki cel zostanie ono przeznaczone.

Jeśli komornik dokona zajęcia wierzytelności przysługującej pracownikowi wobec pracodawcy w trybie art. 895 i nast. k.p.c., środki wypłacone pracownikowi z funduszu będą podlegały egzekucji właśnie na zasadach określonych dla egzekucji z innych wierzytelności.

Zgodnie ze stanowiskiem Departamentu Prawa Pracy Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej z 21 czerwca 2011 r. w sprawie możliwości prowadzenia egzekucji komorniczej lub administracyjnej ze świadczeń z ZFŚS świadczenia socjalne nie podlegają egzekucji komorniczej jedynie wówczas, jeżeli dotyczy ona wyłącznie wynagrodzenia ze stosunku pracy (czyli należności zajmowanych na podstawie art. 881 k.p.c).

Maria Szwajkiewicz
Dział prawny RG NSZZ „Solidarność” w Gdańsku