19 października na warszawskim Żoliborzu odbyły się  uroczystości upamiętniające 38. rocznicę śmierci bł. ks. Jerzego Popiełuszki

O godz. 18 w kościele św. Stanisława Kostki rozpoczęła się uroczysta Msza Święta z litanią do bł. ks. Jerzego Popiełuszki, która jest odprawiana w obecności jego relikwii.

W uroczystości wzięli udział przedstawiciele rodziny Popiełuszków, przedstawiciele rządu, przedstawiciele NSZZ „Solidarność” z przewodniczącym Komisji Krajowej Piotrem Dudą, poczty sztandarowe NSZZ „Solidarność”, służb mundurowych, instytucji publicznych, a także środowisko przyjaciół i współpracowników ks. Jerzego. Przy grobie kapelana „Solidarności” nie mogło zabraknąć związkowców z Regionu Gdańskiego.

Przed południem grób ks. Popiełuszki odwiedził premier Mateusz Morawiecki. Od godziny 11:00 dla wiernych otwarta była kaplica przechowania sutanny bł. ks. Jerzego, w której odbył swoja ostatnią drogę.

– Co ksiądz Jerzy by nam dzisiaj powiedział w zupełnie innej Polsce. Czy takiej, o którą walczył? Może powtórzyłby za Norwidem, że nie trzeba kłaniać się Okolicznościom, A Prawdom kazać, by za drzwiami stały? Może przestrzegałby przed nienawiścią, która udaje miłość, przed poniżaniem, które udaje tolerancję? Przed zabijaniem nienarodzonych, które udaje prawa kobiet? Przed zniewoleniem, które udaje wolność? – pytał w homilii wygłoszonej podczas uroczystej Mszy Świętej odprawionej w kościele św. Stanisława Kostki w Warszawie biskup pomocniczy warszawski Michał Janocha.

– Kiedy tak przed mszą staliśmy wokół grobu ks. Jerzego razem z pocztami sztandarowymi, z zapalonymi świecami, tworzyliśmy zarys ojczyzny. Bo taką właśnie formę ma pomnik Jerzego Kaliny zbudowany z kamieni, które tworzą różaniec. A jego początek i koniec to krzyż, który wypada gdzieś między Włocławkiem a Warszawą. Krzyż pokryty czerwono-białymi kwiatami, pod którym złożone są relikwie naszego brata, błogosławionego Jerzego – zaczął homilię biskup Michał Janocha.

Biskup przywołał kilka wspomnień o ks. Jerzym. Pierwsze z nich to wspomnienie ks. Jana Zająca z archidiecezji krakowskiej, który razem z ks. Jerzym odbywał służbę wojskową w specjalnej jednostce dla kleryków: „Pobór liczył ponad 200 kleryków z kilkunastu seminariów w Polsce. Dla mnie było niespodzianką, że Alek miał na palcu różaniec w formie obrączki, z powodu którego miał zresztą później nieprzyjemności, czy nawet doświadczył prześladowań w jednostce. Pokazał mi go i później na tym różańcu modliliśmy się przez kilka następnych wieczorów. Było to zresztą w październiku, miesiącu różańcowym. I nie zważając na to, że inni żołnierze siedzą obok, czytają czy rozmawiają, siadaliśmy każdy na swoim łóżku i półgłosem odmawialiśmy modlitwę. Niewątpliwie Alek stał się w tej jednostce legendą. Był bezkompromisowy. Jego postawa fizyczna była nad wyraz skromna. Ale jednocześnie duchowo potrafił się przeciwstawić i wytrwać”.

Biskup Janocha przywołał również słowa Stefana Bratkowskiego: „Jurek pisał homilie sam. Nikt mu w tym nie pomagał. Mówił bardzo ładnie, ale co więcej, miał w sobie taką naturalną polską ludową mądrość. Coś zupełnie niezwykłego. Jako były reporter mogę powiedzieć, że spotykałem się w Polsce z tym zjawiskiem nie raz, ale ten typ mądrości cechował na ogół ludzi starszych, z większym doświadczeniem życiowym. A ten chłopak po prostu umiał patrzeć, uczyć się, obserwować. Był niesłychanie bystry. Oczywiście dużo czytał. Ale to, co było w książkach, zwłaszcza religijnych, na ogół nie przekładało się w tę mądrość społeczną, którą ten chłopak miał. Oczywiście, Jan Paweł II był w tych kwestiach głównym nauczycielem. Okazywało się, że Bóg jest ludziom potrzebny i to paradoksalne, ale Jurek przez swój charakter i styl posługi uświadomił im to. Dochodziło tam nawet do zabawnych sytuacji, jeśli chodzi o kwestie wiary czy niewiary, i to nawet w mojej obecności. Jak na to: pan Stefan jest przecież niewierzący, odpowiadał: pan Stefan jest niewierzący, ale to bardzo dobry chrześcijanin. A kiedy zaczynał mówić w kościele, tutaj, nie tylko zapadała cisza i wszyscy byli w niego wpatrzeni, ale zaczynało się coś jakby dziać z fizycznością tego budynku. A głos Jurka naraz zaczynał brzmieć niebywale mocno, a przecież nie miał tubalnego głosu. I naraz w tym budynku zaczynało się dziać coś wielkiego. Ludzie, którzy byli na zewnątrz, byli w stanie pewnego uniesienia. Był to wpływ magiczny, to było poczucie jedności z nim i ze sobą nawzajem. Te olbrzymie tłumy były jednym organizmem. Przeżycie tego dawało poczucie, że gdzieś się wznosimy, że dzieje się coś naprawdę niezwykłego, mimo że kaznodzieja posługiwał się bardzo prostymi zwrotami”.

– Był bardzo pokorny. Jest takie wspomnienie, które zanotował w swoim dzienniku, jak został zaproszony na pierwszą mszę do Huty Warszawa. Kiedy wszedł, to tłumy ludzi, a wśród tych tłumów było też zapewne wiele z tutaj obecnych hutników, rozległy się ogromne brawa. On w swojej prostocie pisze: „Wydawało mi się, że ktoś idzie za mną. Obejrzałem się, ale nikogo nie było”. Z perspektywy czasu wydaje się jednak, że ktoś ważny szedł za nim całe życie – przekonywał biskup Janocha.

Zobacz też: 19 października 1984: Męczeństwo ks. Jerzego, kapelana i patrona NSZZ „Solidarność”…>>

Źródło: tysol.pl