30 stycznia 1982 roku prezydent Stanów Zjednoczonych Ronald Reagan, swego czasu związkowiec, ogłosił Dniem Solidarności w geście sprzeciwu przeciwko wprowadzeniu w Polsce 13 grudnia 1981 roku stanu wojennego.   

– „Solidarność”, polski niezależny związek zawodowy pod tą nazwą, narodził się nie tylko na skutek niezdolności polskiego rządu do zaspokojenia potrzeb własnego narodu, ale również dzięki tradycji wolnościowej, którą dumny polski naród zachował i pielęgnował przez dwa wieki obcej i rodzimej tyranii – tak zaczynała się proklamacja Dnia Solidarności.

USA nałożyły też na PRL sankcje gospodarcze, które były ciosem wymierzonym w pogrążający się kryzysie reżim WRON i PZPR.  

W geście wsparcia NSZZ „Solidarność” i demokratycznej opozycji w PRL w ramach Dnia Solidarności z Polską w wielu miastach Zachodu odbyły się demonstracje poparcia dla   „Solidarności”. Swoje poparcie publicznie okazywali przywódcy zachodniego świata, gwiazdy kina i wielu zwykłych ludzi. W sobotni wieczór 30 stycznia 1982 r. oraz 31 stycznia 1982 roku wyemitowano w 50 krajach audycję telewizyjną i radiową „Let Poland, be Poland”, ilustrowaną nagraniami oraz zdjęciami z Polski i symbolami „Solidarności”.

Program prowadził aktor Charlton Heston, a udział w nim wzięli Czesław Miłosz, Mścisław Rostropowicz, Kirk Douglas, Romuald Spasowski, Zdzisław Rurarz, Adam Makowicz, Max von Sydow, James Miechner, Henry Fonda, Glenda Jackson, Benny Andersson, Agnetha Fältskog, Anni-Frid Lyngstad, Paul McCartney, Björn Ulvaeus, Orson Welles, Maggie Albright. Piosenkę „Ever Homeward” (w polskiej wersji „Wolne Serca”) wykonał Frank Sinatra.

Program wyreżyserowany przez Marty’ego Pasetty’ego „Let Poland Be Poland” („Żeby Polska była Polską”), który obejrzało 180 milionów widzów.

Wyemitowano też wystąpienia przywódców „wolnego świata” Ronalda Reagana, Margaret Thatcher, Francoisa Mitterranda i Helmuta Schmidta. Do Polski popłynął przekaz podany przez Głos Ameryki, Radio Wolna Europa i Radio France Internationale.

Przygotowania do akcji wsparcia Polaków trwały od wprowadzenia stanu wojennego, a 20 stycznia 1982 r. prezydent USA ogłosił 30 stycznia Dniem Solidarności z Narodem Polskim.

– Jako Amerykanie mamy szczególny stosunek do „Solidarności” i podstawowych praw człowieka. Stoimy murem za naszymi polskimi braćmi i siostrami – podkreślił Ronald Reagan, uzasadniając ogłoszenie tego święta.    

– Historia uczy, że stabilność Europy jest zagrożona wtedy, gdy Polska doświadcza ucisku. Wolni ludzie całego świata sercem i duchem wyrażają solidarność z narodem polskim w godzinie jego cierpienia – oświadczył Reagan.

W Dniu Solidarności z Polską w kilkunastu krajach środowiska emigracyjne i antykomunistyczne zorganizowały manifestacje poparcia dla „Solidarności”. Wsparcia akcji udzieliła AFL-CIO (American Federation of Labor and Congress of Industrial Organizations), czyli największa amerykańska centrala związkowa i jej lider Lane Kirkland.

Demonstracja odbyła się też w Gdańsku pod pomnikiem Poległych Stoczniowców. Wzięło w niej udział kilkaset osób. Na Starym Mieście doszło do starć z milicją. Zatrzymano 205 osób, wielu trafiło do aresztów. 6 osób zostało rannych. Również 1 lutego i 13 lutego 1982 r. w Gdyni i Gdańsku doszło do sporadycznych demonstracji i potyczek z milicją, podejmowanych z hasłem: „Zima wasza, wiosna nasza!”. Mieszkańcy na wezwanie podziemnej „Solidarności” gasili światła w domach i zapalali w oknach świeczki. 1 lutego 1982 r. odbyły się  pierwsze rozprawy w trybie doraźnym, wymierzające kary za działalność związkową i organizację strajków. 3 lutego 1982 roku Sąd Marynarki Wojennej w Gdyni wydał najwyższy wyrok w stanie wojennym. Ewa Kubasiewicz, związkowiec i bibliotekarka z Wyższej Szkoły Morskiej w Gdyni została skazana na 10 lat pozbawienia wolności.

4 lutego 1982 roku w Świdniku rozpoczęły się specyficzne spacery – w formie happeningu społeczność tego przemysłowego, podlubelskiego miasta protestowała przeciwko reżimowej propagandzie w porze nadawania Dziennika Telewizyjnego TVP, który zaczynał się o godz. 19.30. 5 lutego 1982 roku odbył się już kilkusetosobowy spacer. Interweniowała MO, a „esbecy” dokonali zatrzymań kilkunastu osób. Opór trwał, a wolną sceną stały się świątynie i mieszkania, gdzie organizowano spotkania teatralne, a nawet koncerty.